ఓ పిచ్చి మట్టిబొమ్మా! చివరకి నువ్వుకూడా పోవలసిందే.
ఇంతటి నీ అపురూపమైన అందమూ నీకు అక్కరకు రాదు
తీర్చిదిద్దినట్టున్న నీ చేయీ, లోపరహితమైన తలా,
జ్వలించే ఉక్కువంటి బలిష్ఠమైన ఈ శరీరమూ…
ప్రచండమృత్యుప్రహారము ముందు,
దాని హేమంతహిమపాతము ముందు,
వాడి రాలిపోయిన ఏ తొలి పండుటాకుకంటే బలీయము కాదు;
ఇంత వింత సౌందర్యమూ నిష్క్రమించక తప్పదు…
రూపుమాసి, ఎడమై, చివికి శిధిలమవక తప్పదు…
ఆ క్షణం వచ్చినపుడు ఇంత నా ప్రేమా ఎందుకూ కొరగాదు.
నేను నిన్నెంతగా ప్రేమించినా, ఆ రోజు నువ్వు
ఎప్పటిలాగే లేచి, తోటమాలి అశ్రద్ధచేసిన పువ్వులా
ఎవరికీ తెలియకుండా గాలికి కొట్టుకుపోక తప్పదు.
అపుడు ఒకప్పటి నీ అందానికీ గాని, నశ్వరమైనవాటన్నిటిలో
నువ్వెంతగా ప్రేమకునోచుకున్నావన్నదానికిగాని ఏమీ విలువ ఉండదు.
.
ఎడ్నా సెంట్ విన్సెంట్ మిలే
February 22, 1892 – October 19, 1950
అమెరికను కవయిత్రి
నాటకీయ ప్రక్రియ అనుసరించి తనతో తాను (లేదా ఎదురుగానున్న ప్రియునితో/ ప్రేయసితో)సంభాషించుకుంటున్నట్టు వ్రాసిన ఈ కవితలో, ఎంత తాత్త్విక పరిపూర్ణత ఉందో గమనించగలరు. నశ్వరమైన జీవితం గురించి, ఏ భాషలో, ఏ కవి వ్రాసినా, ప్రపంచవ్యాప్తంగా ఒకటే విషయం ఉంటుంది అన్నది తేటతెల్లమవడమే గాక, మనలో అంతస్సూత్రంగా ఉన్న “మానవ”త్వం (Being Human) గోచరిస్తుంది.
Edna St. Vincent Millay (Photo credit: Wikipedia)
.
Beloved Dust .
And you as well must die, beloved dust,
And all your beauty stand you in no stead,
This flawless, vital hand, this perfect head,
This body of flame and steel, before the gust
Of Death, or under his autumnal frost,
Shall be as any leaf, be no less dead
Than the first leaf that fall, --- this wonder fled.
Altered, estranged, disintegrated, lost.
Nor shall my love avail you in your hour.
In spite of all my love, you will arise
Upon that day and wander down the air
Obscurely as the unattended flower,
It mattering not how beautiful you were,
Or how beloved above all else that dies..
Edna St Vincent Millay
February 22, 1892 – October 19, 1950
American Poet
