ఈ రోజుల్లో, దేశభక్తి ఒక అనరాని పదమైపోయింది. చరిత్రలో చేసిన తప్పులను తెలుసుకుని, గుణపాఠం నేర్చుకుని, తప్పులని సరిదిద్దుకుంటూ, ఒక పతాకం క్రింద ఐకమత్యంగా, ఒక నాగరికతకి ప్రతిబింబంగా సాగిపోడానికి ఇతరదేశాలు ప్రయత్నిస్తుంటే; చేసినతప్పులనే పునరావృతంచేస్తూ, అధికారయంత్రాంగాన్ని తమచెప్పుచేతలలో పెట్టుకుని, తమ అధికారాన్ని నిస్సిగ్గుగా దుర్వినియోగంచేసి తమకీ, తమ బంధువర్గానికీ దేశసంపదని దోచిపెట్టడానికి ఈ దేశంలో రాజకీయపార్టీలు ప్రయత్నిస్తుంటే, అస్తిత్వవాద సమస్యలతో ప్రజలు పెనుముప్పుగా రాబోతున్న “ఆర్థిక బానిసత్వం” గురించి ఏమాత్రం ఆలోచనలేకుండా, ఎవరి వర్గానికి వాళ్ళు వత్తాసులు పలుకుకుంటూ, జాతికి అస్తిత్వం లేకుండా చేస్తున్నారు.
ఈ కవితలో చెప్పిన మనిషిని పోలిన చాలామంది మనుషులు ప్రస్తుత రాజకీయ ముఖచిత్రంలో కోకొల్లలుగా కనిపిస్తున్నారు. కానీ, వాళ్ళకి కవితలో చెప్పిన ముగింపు ఎక్కడా ఉన్నట్టు కనిపించదు. బ్రతికినంతకాలమూ వాళ్ళకి భజనచేసి, కీర్తించేవాళ్ళేగాక, పోయినతర్వాతకూడ ఆరాధించేవాళ్ళు కనిపిస్తున్నారు. బహుశా, స్కాట్లండు ప్రజల నైతిక చిత్తవృత్తికీ, మన నైతిక ప్రవృత్తికీ హస్తిమశకాంతరం తేడా ఉందేమో!
కొందరికైనా కనువిప్పుకలిగితే ఎంతబాగుణ్ణు.
.
English: Portrait of Walter Scott (1771 – 1832), novelist and poet, oil on canvas, 76.20 x 63.50 cm (Photo credit: Wikipedia)
