.

ఒక సారి కాశీలో దేవాలయప్రాంగణంలో

ఒక అద్భుతమైన బంగారుపళ్ళెం ఆకాశం నుండి పడింది.

దానిమీద ఇలా రాసి ఉంది:

“ఏవరైతే సాటిమనిషిని నిజంగా ప్రేమిమిస్తారో,

వారికి భగవంతుడిస్తున్న కానుక ఇది” అని.

అంతే! అక్కడి అర్చకులు వెంటనే ప్రకటించారు:

“ప్రతిరోజూ మిట్ట మధ్యాహ్నం

దైవం అనుగ్రహించిన ఈ కానుక గ్రహించడానికి ఎవరైతే

అర్హులనుకుంటున్నారో వాళ్ళందరూ సమావేశమవొచ్చు.

వాళ్ళు దయాకనికరాల్ని ప్రదర్శించిన సంఘటనలు

విశదీకరించి అర్హత ఋజువుచేసుకోవచ్చు.”

ఆ వార్త కాంతికన్న వేగంగా నలుమూలలా ప్రాకింది

అప్పటినుండీ తండోపతండాలుగా

కులీనులు, దివానులు, సన్యాసులు, పండితులు, సాధువులు

ఒకరేమిటి, వాళ్ళ సత్కార్యాలకి ప్రసిధ్ధిగన్న

అందరూ రావడం ప్రారంభించేరు.

ప్రతిరోజూ అర్చకులు కొలువుతీరి

కానుక స్వీకరించడానికి హక్కు ప్రకటించిన

ప్రతివారి అర్హతలనూ బేరీజు వేయసాగేరు.

.

ఇలా ఒక సంవత్సరం గడిచిపోయింది.

చివరికి ఎలాగైతేనేం అర్చకులు

అందరి అర్హతలూ నిశితంగా పరీక్షించి

ఒక ఏడాది కాలంలో తన సంపదసర్వస్వం

బీదలకు పంచియిచ్చిన ఒకతనిని యోగ్యుడుగా

నిర్ణయించి బంగారుపళ్ళెం బహూకరించడానికి నిశ్చయించేరు.

అతను ఆనందంతో తబ్బిబ్బవుతూ

ఆ బంగారు పళ్ళాన్ని తీసుకుందికి ముందుకి చెయిజాచేడు.

ఆశ్చర్యం! ఒక్కసారిగా ఆ బంగారు పళ్ళెం

కనికిష్టమైన సీసపు పళ్ళెంగా మారిపోయింది.

అందరూ నిశ్చేష్టులై నిలుచుండిపోయారు.

పాపం! దాన్ని గ్రహించిన దుర్భాగ్యుడు

దాన్ని నేలకు జారవిడవగానే

చిత్రంగా, అది మళ్ళీ బంగారు పళ్ళెంగా మారిపోయింది.

.

మరొక సం వత్సరం పాటు మళ్ళీ అర్చకులు

సమావేశమై అర్హుడిని నిర్ణయించ ప్రయత్నించేరు.

అలా మూడుసార్లు వాళ్లు నిర్ణయించారు.

కానీ, మూడుసార్లూ దైవం తిరస్కరించేడు.

.

చివరకి ఒక సామాన్య రైతు

ఈ బంగారుపళ్ళెం ముచ్చట ఏమాత్రం తెలియనివాడు

దేమునికి తన మొక్కు చెల్లించుకుందికి వచ్చేడు.

శుష్కించిపోయిన బిచ్చగాళ్ళని చూసి

అతని మనసు కనికరంతో ద్రవించింది.

అతనికి ద్వారం దగ్గరనే ఎవరూ పట్టించుకోని

ఒక బీద, రోగిష్టి అంధబిక్షువు కనిపించేడు.

ఆ రైతు అతని సమీపించి

చూపులేని ఆ ముఖం లోకి చూసినపుడు,

చేయిజాచలేక వణుకుతూ మోకరిల్లిన

అతని రెండుచేతులనూ తన చేతుల్లోకి తీసుకుని

“అన్నా, భగవంతుడు దయామయుడు

అన్ని చక్కబడతాయి, ధైర్యంగా ఉండు” అన్నాడు.

అని తను తిన్నగా దేవాలయంలోకి వెళ్ళేడు.

అక్కడ హక్కుదారులందరూ తమ ఘనకార్యాల చిట్టాలు

అర్చకులకు విశదీకరించుకుంటున్నారు.

రైతు కాసేపు అవి విని, అక్కడనుండి వెనుదిరిగి పోయాడు.

కాని, అక్కడ  బంగారుపళ్ళెం పట్టుకున్న అర్చకుడిని

ఇతనిలో ఏదో ఆకర్షించింది.

వెంటనే ఇతనిని వెనక్కి రావలసిందిగా పిలిచేడు.

అర్చకుడు ఎందుకు రమ్మన్నారో తెలియకపోయినా

వినయంగా అతని ఆజ్ఞ శిరసావహిస్తూ

పవిత్రమైన పళ్ళేన్ని తాకడానికి చెయ్యిజాపేడు.

అద్భుతం! అంతకుముందుకంటే మూడురెట్ల కాంతితో

మిలమిలా మెరిసిపోతోంది ఆ బంగారు పళ్ళెం.

అందరూ ఆశ్చర్యపోయారు.

అపుడు ఆ అర్చకుడు ఆనందాశృవులతో ఇలా అన్నాడు:

“వత్సా! భగవంతుని ఈ అనుగ్రహానికి నీవే అర్హుడవు!

సంతోషించు!మనుషులపై నిజమైన ప్రేమ నీకే ఉంది.”

అందరూ తమ ఆమోదాన్ని తెలిపి

ఒకరి వెనుక ఒకరు నిష్క్రమించేరు.

కాని, ఆ రైతు మోకాళ్లపై పడి

తల బంగరు పళ్ళేనికి ఆనిస్తూ దైవాన్నిప్రార్థించేడు.

అతని పై ప్రాభాత కిరణముల వెల్లువలా

భగవంతుని ఆశీస్సులు ప్రసరించేయి.

.

జేమ్స్ లే హంట్

(అక్టోబరు 19, 1784 – ఆగష్టు 28, 1859)

ఆంగ్ల కవీ, రచయితా  వ్యాసకర్తా.

లే హంట్ పేరు వినగానే గుర్తుకొచ్చే కవిత ఏబూ బెన్ ఏడం (Abu Ben Adam). కీట్స్ (John Keats) ని షెల్లీకి (PB Shelly) పరిచయం చేసింది లే హంటే. అతని మిత్ర మండలిలో ఇంకా బైరన్ (George Gordon Lord Byron), విలియం హేజ్లిట్ (William Hazlitt), ఛార్లెస్ లాంబ్ (Charles Lamb), వంటి హేమా హేమీలున్నారు.

.

.

Plate of Gold

.

One day there fell in great Benares’ temple-court

A wondrous plate of gold,

whereon these words were writ;

“To him who loveth best, a gift from Heaven.

Thereat. The priests made proclamation:

“At the midday hour, Each day,

let those assemble who for virtue deem

their right to Heaven’s gift the best;

and we will hear the deeds of mercy done,

and so adjudge.”

The news ran swift as light,

and soon from every quarter came

nobles and munshis, hermits, scholars, holy men,

and all renowned for gracious or for splendid deeds,

meanwhile the priests in solemn council sat and heard

what each had done to merit best the gift of Heaven.

So for a year the claimants came and went.

At last,

after a patient weighing of the worth of all,

the priests bestowed the plate of gold

on one who seemed,

the largest lover of the race –

whose whole estate,

within the year had been parted among the poor.

This man, all trembling with his joy,

advanced to take  the golden plate

when lo! at his finger’s first touch

it changed to basest lead!

All stood aghast;

but when  the hapless claimant

dropt it clanging on the floor,

Heaven’s guerdon was again

transformed to shining gold.

So for another twelve month

sat he priests and judged.

 Thrice they awarded

thrice did Heaven refuse the gift.

Meanwhile a host of poor,

maimed beggars in the street

lay all about the temple gate,

in hope to move  that love whereby

each claimant hoped to win the gift

and well for them it was (if gold be charity),

for every pilgrim to the temple gate praised God.

that love might thus approve itself before the test,

and so coins rained freely in the outstretched hands;

but none of those who gave,

so much as turned to look

into the poor sad eyes of them that begged.

And now  The second year had almost passed,

but still the plate  of gold,

by whomsoever touched was turned to lead.

At length there came a simple peasant

not aware  of that strange contest for the gift of God

to pay  a vow within the temple.

As he passed along  the line of shrivelled beggars,

all his soul was moved  within him to sweet pity,

and the tears well up  and trembled in his eyes.

Now by the temple gate there lay a poor,

sore creature, blind, and shunned by all;

but when the peasant came,

and saw the sightless face and trembling,

maimed hands he could not pass, but knelt,

and took both palms in his, and softly said:

“O thou,  my brother! bear the trouble bravely.

God is good.”

Then he arose and walked straightway across the court,

and entered where they wrangled of their deeds of love

before the priests.

A while he listened sadly; then had turned away;

but something moved the priest who held

the plate of gold to beckon to the peasant.

So  he came, not understanding and obeyed,

and stretched  his hand and took the sacred vessel.

Lo! it shone  with thrice its former lustre,

and amazed them all!

“Son”, cried the priest,

“rejoice, the gift of God is thine. Thou lovest best!”

And all made answer, “It is well.”

And, one by one, departed.

But the peasant knelt and prayed,

bowing his head above the golden plate;

while o’er his soul like morning

streamed the love of God.

.

James Leigh Hunt

(October 19, 1784 – August 28, 1859)