Carte de Visite of Edgar Allan Poe (Photo credit: Wikipedia)
ఎడ్గార్ ఏలన్ పో
January 19, 1809 – October 7, 1849
(పో కవితలు కొన్ని చాలా గహనంగా, మార్మికతో అనేకమైన వ్యాఖ్యానాలకు అనువుగా ఉంటాయి. అందులో ఇది ఒకటి. ఇక్కడ చెప్పిన విషయాలన్నీ సరస్సు నేపధ్యానికి సరిగా సరిపోయినా, దీని వెనుక చెప్పదలుచుకున్న అంతరార్థం వేరే ఉందని తెలుస్తుంది. చాలామంది చాలా రకాలుగా చెప్పినా నామట్టుకు ఇది మనిషిలోని వెదుకులాట గురించి, అందులోనూ తనకేతెలియని ఎదుకులాట. మనిషికికూడా తనకు ఇష్టమైన వ్యక్తిగురించీ, వ్యాపకం గురించీ వెదుకులాడుతుంటాడు. తనకు ఇష్టమైన అనేక వృత్తిప్రవృత్తులో ఏది అత్యంతప్రీతిపాత్రమో తనే నిర్ణయించుకోలేడు ఒకంతట. అందులో కొన్ని(నల్లరాళ్లవంటివి, సేదదీరడానికి) నిబంధనలు పెట్టుకుంటాడు, ఉదాత్తమైన ఆలోచనలుగాని, ఆశయాలుగాని అందులో భాగమే. అవే Pineచెట్లలా ఆ లక్ష్యంచుట్టూ పరివ్యాప్తమైనవి. ఒకసారి అటువంటి వ్యక్తో, వ్యాపకమో దొరికితే అందులో లీనమైపోవడం లోనే అతనికి ముక్తీ, ఆనందమూ ఉంటాయి. ఏ లక్ష్యం కోసం తను ఇన్నాళ్ళూ తపించేడో అది దొరికినతర్వాత అతని అంతరంగం కలిగించే ప్రేరణే … చిరుగాలి చెవిలో ఊదే మార్మిక గీతాలు. ఇక్కడ మృత్యువు నెగెటివ్ సెన్స్ లో వాడలేదనిపిస్తుంది. ఇక్కడ మృత్యువంటే లీనమవడం, మనం అందరం మృత్యువులో లీనమయినట్టు. సమాధి అన్నది శాశ్వతత్వానికి ప్రతీక.
In spring of youth it was my lot To haunt of the wide world a spot The which I could not love the less So lovely was the loneliness Of a wild lake, with black rock-bound, And the tall pines that towered around. But when the Night had thrown her pall Upon that spot, as upon all, And the mystic wind went by Murmuring in melody Then–ah then I would awake To the terror of the lone lake. Yet that terror was not fright, But a tremulous delight A feeling not the jewelled mine Could teach or bribe me to define Nor Love–although the Love were thine. Death was in that poisonous wave, And in its gulf a fitting grave For him who thence could solace bring To his lone imagining Whose solitary soul could make An Eden of that dim lake
మీ అభిమానపూర్వకమైన వ్యాఖ్యకి ధన్యవాదాలు. కవిత్వంలో మార్మికత ఒక అందమైన ప్రయోగం. అయితే కొందరు దాన్ని ఆధ్యాత్మికచింతనా పరిధిలో చేస్తే, మరికొందరు కేవలం కవిత్వాన్ని గహనం చెయ్యడానికి ఉపయోగిస్తారు. అపురూపమైన జీవితమూ, అనుభవాలూ, వేదనా, పో లాంటి మనిషిని, సారవంతం చెయ్యడమేగాక జీవితాన్ని ఎవరికి వారికి అనుభవమయ్యేరీతిలో తాత్త్విక చింతన బోధిస్తాయి. అందులోంచి ఉత్పన్నమైన కవిత్వం సంద్రంగా, మనసునీ మేధనీ రంజింపజేసేదిగా ఉంటుంది. పో జీవితం ఒక అపూర్వమైన కావ్యం వ్రాయదగ్గ అనుభవాలతో కలగలిసినది. అందుకే అతనికవిత్వం కూడ, చదువుతున్న కొద్దీ బాగుంటుంది. మన అనుభవాలకి అతిసమీపంగా వ్రాయగలగడం లోనే సాహిత్యం తాలూకు గొప్పదనం ఉంది.
అనువాదలహరి 
స్పందించండి