కాలువకి గండిపడింది, కరకట్ట కోసుకుపోయింది
పంటచేలన్నీ ముంపుకిగురై, పశువులుమునకేశాయి
నమ్ముకున్న నేల దూరమై, దొరికింది ప్రమాదకరంగా ఉంది
ఎటుచూసినా వేళ్లతోసహా పెకలింపబడి కొట్టుకొస్తున్నచెట్లూ,
పునాదుల్తో కొట్టుకొస్తున్న ఇళ్ళతో
వరద భీభత్సం తప్ప మరేమీ లేదు
ఇంతకష్టమూ పడి, చివరకి మనిషి
తనజీవితం చావుకంటే భారమని తలచి
తన నీడపై చప్పుడు లేకుండా ఈరోజు రాలిపోవలసిందేనా?
లేదు లేదు. నీటిలో సూర్యుడు అస్తమించినతర్వాత
ఇంకా సంధ్యవెలుగుంటుండగా తోటకి ఆవల
ఒక్క తెడ్డు మీద వాలి ఉన్నప్పుడు చూసాను….
అదిగో నానిపోయిబరువెక్కిన నాగలి,
ఇవిగో తేలుతూకొట్టుకొస్తున్న కలుపుమొక్కలు
ఇంటిచూరుకి అడ్డంగా తలా,
వంకరపోయిన ముఖంతో తీరంవైపు సాగుతున్నాయి.
అయినా, సంచినిండా విత్తనాలుమాత్రం ఉన్నాయి.
.
మిలే
(1892-1950)
ప్రకృతిలో జరిగిన ఒక వైపరీత్యానికి, ఎడ్నా విన్సెంట్ మిలే స్పందన ఇది. ఈ పద్యంలో చివరి పంక్తులు చూడండి… అవి ముంచెత్తుతున్న విషాదం లో కూడా, మనిషిని అనునయించగల ఆశాకిరణాలు. వరద తగ్గిన తర్వాత, నేల మళ్ళీ బాగుచేసుకోవచ్చు, కూలిన చెట్లస్థానంలో, కొత్త చెట్లు వేసుకోవచ్చు, కొట్టుకుపోయిన ఇళ్లస్థానే కొత్త ఇళ్ళు కట్టుకోవచ్చు. జీవితం ఆగిపోదు. ఆగకూడదు కూడా. “Pocket full of seeds” అన్న మాటలు ఆశావాదానికి ప్రతీకలు. భవిష్యత్తుకి పునాదులని సంకేతం.
Portrait of Edna St. Vincent Millay (1933-01-14) (Photo credit: Wikipedia)
.
Epitaph for the Race of Man: X
The broken dike, the levee washed away, The good fields flooded and the cattle drowned, Estranged and treacherous all the faithful ground, And nothing left but floating disarray Of tree and home uprooted, — was this the day Man dropped upon his shadow without a sound And died, having laboured well and having found His burden heavier than a quilt of clay?
No, no. I saw him when the sun had set In water, leaning on his single oar Above his garden faintly glimmering yet… There bulked the plough, here washed the updrifted weeds… And scull across his roof and make for shore, With twisted face and pocket full of seeds.
— Edna St Vincent Millay
(February 22, 1892 – October 19, 1950)
American lyrical poet, playwright and feminist
This poem is a response to tragedy: that even in the depths of despair, life (symbolized by the “pocket full of seeds”) goes on. Flooded fields can be drained; trees replanted; homes rebuilt. It’s true that we cannot bring back the lives that have been lost, but what we can do, we will. It is this that makes us human; it is this that makes us great. This is Millay’s theme, and it is both heartbreakingly sad and profoundly optimistic.
