రోజు: జూలై 26, 2012

రాష్ట్ర రోడ్డు రవాణా సంస్థ బస్సులో

కిటికీలకి టార్పాలిన్లు గుండీలతో బిగించి ఉన్నాయి.

జెజూరీ వెళ్ళీదాకా చలిగాలి ఆ టార్పాలిన్ అంచుని

మోచెయ్యి దగ్గర టపటపా కొడుతూనే ఉంటుంది

.

సర్రున సాగిపోతున్న రోడ్డువైపు చూస్తావు

బయటకు పడుతున్న సన్నని బస్సువెలుతురులో

ఉషోదయపు ఛాయలకై వెదుకుతావు

ఎదురుగా కూర్చున్న ముసలతని కళ్ళజోడులో

రెండుముక్కలైన నీ ప్రతిబింబమొక్కటే

నువ్వు చూడగల్గిన గ్రామీణ చిత్రం

.

అతని ముక్కుమీదనున్న నామానికి దూరంగా

ఎక్కడో తెలియని గమ్యం వైపు నువ్వు

నిరంతరం ప్రయాణిస్తున్నట్టు అనిపిస్తుంది

నెమ్మదిగా సూర్యుడు ఉదయించేడని కూడా తెలీదు

.

టార్పాలిన్ కి ఉన్న చిన్న కన్నంలోంచి గురిచూసినట్టు

ఒక కిరణం ముసలతని కళ్ళజోడుమీద పడుతుంది

డ్రైవరు కుడి కణతమీద నెమ్మదిగా

ఒక అరకిరణం వచ్చి వాలుతుంది

బస్సు మలుపుతిరుగుతున్నట్టుంది

.

అతని ముక్కుమీద రెండుగా

అప్పటివరకూ మెరిసిన నీ ముఖం,

కుదుపులప్రయాణం ముగిసి బస్సు దిగేక

ఆ ముసలతని తలలోకి ఏమాత్రం వెళ్లదు.

.

అరుణ్ కొలాట్కర్

భారతీయ కవి, చిత్రకారుడూ.

(November 1, 1932 – September 25, 2004)

(అరుణ్ కొలాట్కర్ మరాఠీ, ఆంగ్లభాషలలో కవిత్వం వ్రాసేరు. 31 కవితలతో కూర్చిన Jejuri అన్న అతని ఆంగ్ల కవితల సంకలనానికి 1977 లో ప్రతిష్టాత్మకమైన కామన్ వెల్త్ రైటర్స్ బహుమతి వచ్చింది. (ఈ కవిత అందులోదే) అతని మరాఠీ కవితల సంకలనానికి 2005లో కేంద్ర సాహిత్య అకాడెమీ బహుమతి వచ్చింది.)

(ఈ కవిత ప్రాథమికంగా బస్సు ప్రయాణం గురించి ఉన్నట్టే అయినా, ఇది ప్రయాణాన్ని జీవితానికి ఒక ప్రతీకగా చేసి చెబుతుంది. మన జీవితం ఒక చీకటిలో ప్రయాణం లాంటిది. ఎక్కడెక్కడినుండో పడుతున్న కాంతికిరణాల వెలుగుల్లో ఒకళ్ళనొకళ్ళం చూసుకుంటుంటాం. కలిసి ప్రయాణం చేస్తాం. బయట అద్భుతమైన వెలుగున్నప్పటికీ మనం మూసుకున్న హృదయాలతోనే జీవితాన్ని పూర్తిచేసేసుకుంటాం. ప్రయాణం పూర్తయిన తర్వాత ఎవరిత్రోవ వారిదే. ఎవరి మనసులోనూ కాసింత చోటు సంపాదించుకోకుండానే జీవితం చాలిస్తాం. ఇది సూక్ష్మంగా కవి చెబుతున్నట్టు నాకు అనిపించింది.)

.

The Bus

The tarpaulin flaps are buttoned down
on the windows of the state transport bus
all the way up to Jejuri
A cold wind keeps whipping
and slapping a corner of the tarpaulin
at your elbow.

You look down the roaring road.
You search for signs of daybreak in
what little light spills out of the bus
Your own divided face in a pair of glasses
on an old man’s nose
is all the countryside you get to see.

You seem to move continually forward
towards a destination
just beyond the caste-mark between his eyebrows.
Outside, the sun has risen quietly.

It aims through an eyelet in the tarpaulin
and shoots at the old man’s glasses.
A sawed-off sunbeam comes to a rest
gently against the driver’s right temple.
The bus seems to change direction.

At the end of the bumpy ride
with your own face on either side
when you get off the bus
you don’t step inside the old man’s head.
.

Arun Kolatkar

Indian Poet and Artist

(November 1, 1932 – September 25, 2004)

The image of Indian poet Arun Kolatkar (1910-1987) was published in from http://www.hindu.com/lr/2004/09/05/images/2004090500110101.jpg. This reclusive poet had very few images taken of him, and now after his death it may not be possible to obtain copyright-free material. (Photo credit: Wikipedia)

ARUN KOLATKAR
(1932 – 1987)

Arun Kolatkar was a bilingual poet writing in both English and Marathi. His first book of poems Jejuri appeared in 1976 and was awarded the Commonwealth Poetry Prize in 1977 for the best first book of poetry in English. (The present poem is taken from that). His Marathi collection of poems “Bhijaki Vahi” was awarded Central Sahitya Akademi Award in 2005.

Jejuri is a long poem in thirty-one sections concerned with a visit to Jejuri, a place in western Maharashtra sanctified by the Khandoba temple. The poem combines the irreverent urbanite attitude of the pilgrim Manohar with a colloquial speech rhythm and irony to produce an impact of beauty and power.

He was a product of J J School of Art  and was a renowned Graphics Designer with many awards to his credit.

(Poem and Biographical extract are Courtesy: Gathered Grace— Indian Writing in English, a Project Gutenberg product)