ప్రేమ తత్వం … Tagore

.

రాత్రి చూడబోతే నల్లగా ఉంది, ఈ అడవికా అంతు కనిపించదు;

లక్షలమంది మనుషులు లక్షలమార్గాల్లో వస్తూపోతూ ఉంటారు.

ప్రతివారికీ ఈ చీకటిలోనే తాము చేరవలసిన సంకేతస్థలాలుంటాయి

కానీ, ఆ కలయిక ఎక్కడో, ఎవరితోనో, ఎందుకోసమో మాత్రం తెలీదు.

అయితే, మనకో నమ్మకం ఉంది: ఏ క్షణంలో నైనా

పెదాలపై చిరునవ్వు చిందుతూ, మన జీవనభాగ్యరేఖ ఎదురౌతుందని

సువాసనలూ, శబ్దాలూ, స్పర్శలూ, పాటలపల్లవులూ

మనల్ని తాకుతూ, పులకింతలు కలిగిస్తూ పోతుంటాయి.

కాని ఒకసారి ఒక విద్యుల్లత మెరుస్తుంది; ఆ క్షణంలో

నాకెవరు ఎదురౌతారో వాళ్ళతో అమాంతం ప్రేమలో పడిపోతాను.

ఆ వ్యక్తితో “నా జీవితం ధన్యమైంది! నీ కోసమే

ఇంతదూరం నడిచివచ్చాను” అనిచెప్పి ఆనందభాష్పాలు రాలుస్తాను.

ఈ చీకటిలో అంతదగ్గరగానూ వచ్చి దూరమైపోయినవాళ్ళు

అసలు ఉన్నారో లేదోనన్న ఉనికి కూడా నాకు తెలీదు.

.

టాగోర్

.

On the Nature of Love

The night is black and the forest has no end;
a million people thread it in a million ways.
We have trysts to keep in the darkness, but where
or with whom — of that we are unaware.
But we have this faith — that a lifetime’s bliss
will appear any minute, with a smile upon its lips.
Scents, touches, sounds, snatches of songs
brush us, pass us, give us delightful shocks.
Then peradventure there’s a flash of lightning:
whomever I see that instant I fall in love with.
I call that person and cry: ‘This life is blest!
For your sake such miles have I traversed!’
All those others who came close and moved off
in the darkness — I don’t know if they exist or not.

— Rabindranath Tagore