రోజు: మార్చి 16, 2012

ఏదో ఒకరోజు నన్ను మృత్యువు సమీపిస్తుంది

అది వెలుగులు విరజిమ్మే ఆమని ఉషోదయం కావచ్చు

లేదా, సుదూర శీతల సాయం సంధ్య కావచ్చు

లేదా, మంచుతెరలలో కరడుగట్టిన నిశ్శబ్ద హిమ నిశీధి కావచ్చు…

.

ఆ రోజు

నా చేతులు పాలిపోయిన కాగితంపై వాలిపోతాయి…

లయబద్ధమైన నా ఆలోచనా విహంగాలు పంజరం వదిలి ఎగిరిపోతాయి

ఈ చిట్టచివరి కవిత ప్రతిస్పందనలు మనసుకి అందక

ఇక ఏ బాధా, విచారమూ, ఆగ్రహమూ… ఉండవు.

.

ఈ నేల నా పేరు పదేపదే పిలుస్తుంటే,

వాళ్ళు నన్ను సమాధిచెయ్యడానికి వస్తారు…

ఓహ్, కనీసం ఏ అర్థరాత్రో …

నా ఏకాంతస్థలిపై అభిమానులు

ఒక తెల్లగులాబీ ఉంచకపోతారా!  

.

రోజులు చూస్తుండగానే వారాలైపోతాయి,

వారాలు అంతత్వరగానే నెలలయిపోతాయి.

నువ్వు వాచీలోకి కళ్ళు రిక్కించి చూస్తుంటావు,

నా ఉత్తరం కోసం, పిలుపుకోసం వృధాగా ఎదురుచూస్తూ… 

.

కానీ,

నీకూ, నీ గుండె చప్పుళ్ళకీ దూరంగా,

నేలతల్లి నోరులేని చేతుల్లో,

నా ఈ జడ శరీరం నిర్వికారంగా నిద్రిస్తుంటుంది.

.

అప్పటినుండి,

ఎండా, గాలీ, వానా,

నా సమాధి మీది శీతలఫలకాన్ని శుభ్రపరుస్తూ ఉంటాయి.

.

చివరకి,

ఈ  పేరుప్రతిష్టలూ, పునర్జన్మల ఊహలనుండి

విముక్తి పొందుతాను… శాశ్వతంగా.

.

ఫరూవే  ఫరుక్జాద్… 

( 5 జనవరి, 1935, —13 ఫిబ్రవరి, 1967)

పెర్షియన్ కవయిత్రి.

 20వ శతాబ్దపు ఇరానియన్ కవయిత్రులలో అతిప్రతిభావంతమైన, శక్తివంతమైన గొంతుకలలో ఫరూవే ఫరక్జాద్ ఒకరు. విడాకులు తీసుకున్న స్త్రీగా, ఛాందస భావాలను తొసిరాజంటూ శక్తివంతంగా చెప్పిన ఆమె కవిత్వం అనేక వ్యతిరేకతలని ఎదుర్కొని బహిరంగంగా గర్హించబడింది కూడ.

కవులు ఆమె జీవితం నుండి నేర్చుకోవలసినదీ, అనుకరించవలసినదీ ఎంతైనా ఉంది. కవిత్వాన్ని జీవితంలో ఒక భాగంగా చూసిన ఆమె జీవితంలో రెండు చక్కని ఉదాహరణలు: ఒకటి కుష్టువ్యాధితో బాధపడుతున్న ఇరానియన్లపై ఆమె 1962 లో  The House is Black అన్న పేరుతో తీసిన డాక్యుమెంటరీ 12 రోజుల చిత్రీకరణలో ఇద్దరు కుష్టురోగుల పిల్లడికి చేరువై అతణ్ణి దత్తత తీసుకోవడం; రెండు:  పిల్లల స్కూలు బస్సును ఢీకొనకుండా ఉండేందుకు తన జీపును పక్కకి తప్పిస్తూ రాతిగోడనుగుద్దుకుని ప్రాణాలు విడవడం.

The Captive (1955), The Wall, The Rebellion,  Another Birth (1963) అన్న కవితా సంకలనాలు వెలువరించింది. ఆమె మరణానంతరం ప్రచురితమైన Let us believe in the beginning of the cold season  పెర్షియన్ భాషలో అత్యుత్తమ ఆధునిక కవితగా కొందరు కొనియాడేరు. ఆమె కవిత్వం ఫ్రెంచ్, జర్మన్, ఇటాలియన్, తుర్కిష్, మొదలైన అనేక భాషలలోకి అనువదించబడింది.

.

My death will arrive one day.
It may be a bright, spring dawn.
It may be a distant winter dusk.
Or perhaps a silent night–
in a foggy, frozen fall.

That day,
My hands will fall on the pallor of a page.
My rhyming thoughts will flee from their cage.
My mind losing to the vibration of this last verse,–
there will remain – no sorrow, no pain, no rage.

The Earth,
incessantly calling my name,
they will arrive to place me inside the grave.
Oh, I hope my lovers, at midnights–
put a white rose – on my lone place.

.

Days so quickly get to weeks–
and weeks become months as fast!
You’ll stare into the eyes of the clock,
waiting in vain my letters, my calls.

But then,
My lifeless body will calmly rest–
far from you and the pounds of your heart–
in the voiceless arms of Mother Earth.

Later on,
The sun, the wind and the rain,
will polish the cold stone of my grave.

And lastly I’ll be free, forever free –
from the myths of return,–
name and fame.

.

Forugh Farrokhzād

(January 5, 1935, — February 13, 1967)

(Trans.: MD, July 2006, The Hague)
.

PS. This poem is first published in Forugh Farrokhzād’s anthology published when she was 23 years old.

[This blogger wishes to put on record his indebtedness to the “Persian Poetry in English” on Facebook which is the source of this poem]