రోజు: ఫిబ్రవరి 26, 2012

ధాన్యాగారాల్లో పసిడిపంటను నిల్వజేసినట్టు
తలలో పొంగిపొర్లుతున్న ఆలోచనలను
అక్షరరూపంలో పుస్తకాలలోకి నా కలం అనువదించేదాకా
బతకనేమోనన్న భయం నన్నావహిస్తోంది.

నక్షత్రాచ్ఛాదిత నిశీధి ముఖం లోకి చూసినపుడు
దొరలాడిన మబ్బు దొంతరల శృంగారకేళీ విలాసము
తలుచుకుంటే, అదృష్టదేవత ఇంద్రజాలముచేసినా
జీవితంలో ఆ ఛాయ లనుకరించగలనని అనుకోను.

ఓ ఈక్షణిక సుందరీ!
నిన్ను మళ్ళీచూసేభాగ్యం నాకు లేదని
తలుచుకున్నప్పుడల్లా, ప్రతిఫలాపేక్షలేనిప్రేమ
సమ్మోహనశక్తిని ఆస్వాదించలేకున్నాను.

అందుకే, ఈ విశాల విశ్వసాగర తీరాన ఏకాకిగా నిలబడి
ప్రేమకీ కీర్తిప్రతిష్టలకీ కడసారి వీడ్కోలు చెబుతున్నాను.

.

జాన్ కీట్స్

ఇంగ్లీషు రొమాంటిక్ మూవ్ మెంట్ లో రెండవతరానికి ప్రాతినిధ్యం వహించే కవులలో జాన్ కీట్స్ మొదటివాడు. అతని జీవితం 25 సంవత్సరాలపాటే కొనసాగినా, అనారోగ్యం కారణంగా అతని సాహిత్య వ్యయసాయం               6 సంవత్సరాలకే పరిమితమయినా, ఆతని జీవితకాలం లో కేవలం 200 కాపీలకు మించి అతని కవిత్వం అమ్ముడుపోకపోయినా, తన స్నేహితులకు తన జ్ఞాపకార్థం విలువైన సాహిత్య కృషి మిగల్చలేదన్న విచారంతో చనిపోయినా, తర్వాత సుమారు రెండువందల సంవత్సరాలు గతించినా ఆతని కవిత్వం విశ్వవ్యాప్తంగా అభిమానుల్ని తెచ్చిపెడుతూనే ఉంది, పరిశోధనలకు పురికొల్పుతూనే ఉంది. అతని అసంతృప్తికరమైన సాహిత్య శేషమే ఇలా ఉంటే, అతను పదికాలాలపాటు బ్రతికి, తనకు మనసుకు నచ్చినట్టుగా వ్రాసి ఉండి ఉంటే, దానివిలువ ఎలా ఉండేదన్నది శేషప్రశ్న. ఈ కవితలో మృత్యు చాయలో ఉన్న అతను తన భయాలు చెబుతూ, కీర్తిప్రతిష్టలు, అవ్యాజమైన ప్రేమ అనుభవించలేని వాడికి వాటివిలువ శూన్యం అని చెబుతున్నాడు.

.

When I Have Fears

.

When I have fears that I may cease to be

Before my pen has glean’d my teeming brain,

Before high-piled books, in charactery,

Hold like rich garners the full ripen’d grain;

When I behold, upon the night’s starr’d face,

Huge cloudy symbols of a high romance,

And think that I may never live to trace

Their shadows, with the magic hand of chance;

And when I feel, fair creature of an hour,

That I shall never look upon thee more,

Never have relish in the faery power

Of unreflecting love;–then on the shore

Of the wide world I stand alone, and think

Till love and fame to nothingness do sink.

.

John Keats

31 October 1795 – 23 February 1821

A remarkable poet of the English Romantic Movement who lived for just 25 years, whose literary career spanned 6 years of writing and 4 years of publication and a measly 200 copies of his poetry sold in his life time and whose life was cut short cruelly by Consumption (TB), an incurable disease those days. Pity is that he died with a lot of dissatisfaction about his poetry  thinking that he did not leave any worthwhile work for his friends to remember.  If this corpus of work he left behind, in his opinion, did not mean anything to him, but the generations afterwards and the literary faculty found it outstanding, it is anybody’s guess what would have been the quality of his work had he lived longer and produced to the best of his satisfaction. The world at large is unfortunate.

In this poem he speaks his fears about his impending death and the futility of love and fame when they largely remain fairy.