.
I am some limb
Lingering under a hollow head
You never told me
Where I originated from
Who brought me up or
Why I was partitioned exactly in ’47
Cutting off, or appropriating each limb of God
Else, looting them for yourself,
You did not leave anything for me.
I am an ethereal shadow
A soul disposed of secretly
Over the wall
I am wandering about countries…
Thought each one of them my own and
Each station and every door mine
But, no bumblebee gives out my address.
Some vermilion hands
Ploughed away the land under my feet
The dust from those temple towers knocked down
Piles up on my fluttering body entombing it.
Palling my eyes with eyelids
Everybody rends my cool body
Snatching his pound of flesh…
My body is now an Al Kabir!
I am dropping down dead on the gory Bombay streets
Unable to identify my own cadaver.
I am an enigmatic junction, passing over which
Nobody knows where he is heading to .
I am an inhabitant of this vacuous world, for truth
But, always an exile wherever I might live.
Sinking one half of me in darkness,
I illusion the other half is all bright
Diving into my inner vortices
I kill the soul of Time each second
I ask for no kingships and no kin-shares
I have no language
To ask for my veins deracinating them .
I am satisfied with some semblance of shelter on earth
No matter there’s no room to bury me beneath.
The land I live is sanctimonious to me, pray!
Don’t cast me off somewhere, like a desecrated cloth.
Not with forty-seven
I ask you to divide me by myself
My rejoices, my wails
My insults and my suspicions
These molestation and murdering of me
Are not mine, and mine alone… but yours too.
Please don’t abominate the amniotic fluid of my mother.
You foes who divide and rule!
You can’t sever me into two.
Nor, can you blow my pupils off.
.
Afsar
.
(Written on some Dec 6)
.
నా కేజన్మభూమీ లేదు!
శూన్యం తలకింద
నేనేదో వొక అవయవాన్ని.
నే నెక్కణ్ణించిపుట్టానో
ఎలాపెరిగానో
’47 దగ్గిరే ఎలా విరిగానో
మీరెవరూ చెప్పలేదుగా –
దేవుడిఅంగాంగాన్నిపంచుకొని కోసుకొనీ
లేదంటే దోచుకోనీ వెళ్ళినమీరంతా
నా కేమీ మిగల్చలేదుగా –
నేను శరీరంలేని నీడని
ఏ గోడమీంచో రహస్యంగా
పారేయబడిన ఆత్మని
దేశదేశాలూ పట్టుకుతిరుగుతున్నాను
అన్నిదేశాలూ నావే అనుకుంటున్నాను
ఊరూరూ ఇల్లిల్లూ నాదినాదనే అనుకుంటున్నాను
ఏ తుమ్మెదా నా చిరునామా చెప్పదు.
ఇక్కడెక్కడో నాకాళ్ళకిందనేలని
కుంకుమచేతులు కోసుకెళ్ళిపోయాయి.
అక్కడెక్కడోకూలిన గోపురాల దుమ్మంతా
రెపరెపలాడ్తున్ననాదేహమ్మీద సమాధికడుతోంది.
రెప్పలవస్త్రాలుకళ్ళకి కప్పి
నా వొంటిమీదిచల్లనిమాంసాన్ని
ఎవరెవరోఅపహరిస్తున్నారు.
నావొళ్ళువొకఅల్కబీర్!
నాకు నేనే గుర్తుతెలియనిశవాన్నయి
బొంబాయీనెత్తుటిరోడ్లమీదకుప్పకూలిపోతున్నాను.
నే నెవ్వరికీ అంతుదొరకని కూడలిని
నామీంచి ఎవరెటువెళ్తారో తెలీదు.
నిజంగా నేనుశూన్యలోకవాసిని
ఎక్కడయినాఎప్పుడయినా ప్రవాసిని.
నాలో సగాన్నిచీకట్లోముంచి
ఇంకోసగం అంతావెలుగేవెలుగు అనుకుంటున్నభ్రమని.
నాలోపలివలయాల్లోకి నేనేదూకి
కాలంఆత్మని క్షణక్షణం హత్యచేస్తున్నవాణ్ని.
అర్ధరాజ్యాలూ అంగరాజ్యాలూ కోరను
నా నాడుల్నినాకు కోసిమ్మనడానికి
ఏ భాషాలేనివాణ్ని.
శవమయిదాక్కోడానికివున్నాలేకపోయినా
తలదాచుకోవడానికి చారెడునేల చాలంటాను.
ఉన్నచోటే పవిత్రమనుకుంటున్నవాణ్ని
ఎక్కడెక్కడోఆంటీముట్టనిబట్టలా విసిరేయొద్దంటాను.
నలభైఏడుతోకాదు
నాతోనన్నేభాగించమంటాను.
నా నవ్వులూ నా ఏడ్పులూ
నా అవమానాలూ, నా అనుమానాలూ
నా మానభంగాలూ హత్యలూ
అన్నీమీవికూడా అంటాను.
నాతల్లివుమ్మనీరుని వుమ్మిచెయ్యొద్దంటాను.
విభజించిపాలించే నా శత్రువులారా,
నన్నెవరూ రెండుగా చీల్చలేరు.
నా కనుపాపల్నిఎవరూపేల్చలేరు.
.
అఫ్సర్
(ఒక డిసెంబరు ఆరు కి రాసిన కవిత…)
దీన్ని మెచ్చుకోండి:
ఇష్టం వస్తోంది…
