The food I eat, the water I gut, the air I breathe
And all the rest that help and sustain me
Have all been bubbling with vitality
Are propping up this fruitless bod.
It’s only me that continue to remain
A waxing waste weighing down the earth.
I couldn’t become the crescent of revolution
Nor stream like its philosophical strain .
How long a nameless me should duck under like this?
Languishing in this spineless weakness
I can’t bear subjecting these limbs to hardships myself
.
I wish I were blown to unidentifiable smithereens by some accident;
I wish I were deported severing myself from me;
Surrendering to a wakeless sleep
I wish I were prostrating before my body tabernacle;
I wish this somatic substance gratifies itself
Identifying with clods of earth .
It’s criminal that the system that incites suicides
Itself doesn’t cease.
But how can I help it when
I am stalled from becoming something,
Just like a relic in a museum
I hang on to this system like its futuristic photo,
And I cross myself everyday and watch?
Of what use is this body
When it can’t meld with the wounded and conned
drenching in blood ?
Why should I exist at all
Committing outrage upon myself?
I entreat you, my friend,
Instead of abandoning me
In the lap of this pampering system
Won’t you care to hang this wounded thimble vitae
On some noose of time?
I shall be grateful to you and your time.
I would rather remain a wound
In the history of slave word-wounds I chronicle
Or a refrain of
The wound-composers .
.
Naleswaram Sankaram
Sri Naleswaram Sankaram is working as Telugu Lecturer in Siddipet. He is a prolific writer and an ardent follower of Chalam. But when it comes to publication, “Doodimeda”, from which this selection was taken, was brought out after a long persuasion by his friends and well wishers. His poetry is not as reticent as his person. A man of amiable nature and a sweet temperament. He consciously keeps a low profile.
.
గాయం కాని రోజు లేదు
. గాయం కాని రోజు లేదు అంతిమ గాయాక్షరం రాసి మరీ గాయం చేయనూ లేను. గాయమే నా హృదయమైనప్పుడు పెదాలమీంచి జారే ప్రతి స్వరం గాయస్వరమై కూర్చుంటుంది. . వ్యర్థంగా ప్రాణం కదలాడటం అలవాటైపోయింది జీవనసాఫల్యంతో నన్ను మోసే చెప్పులూ వేసుకున్న చొక్కా తొడుక్కున్న ప్యాంటూ తినే తిండీ తాగే నీరూ పీల్చేగాలీ నాకోసం సహకరించే ఈ సమస్తం సజీవంగానే బతుకుతున్నాయి సాఫల్యంలేని నా యీ కాయానికి సహకరిస్తూనే ఉన్నాయి నేనుమాత్రం నిరుపయోగంగా పెరుగుతున్న నేల బరువుని. నేనో ఉద్యమ నెలబాలుడ్నైనా కాకపోతి దాని ధ్యాన ధారగా ప్రవహించకపోతి ఏమీకానినేను ఎంతకాలమిక్కడ పరుండేది ఈ నిర్వీర్యపు నిస్సత్తువతో నా యీ అవయవాల్ని నాకునేను కష్టాలపాలు చేయడం సహిం చలేను. . ఆనవాళ్ళు గుర్తుపట్టలేనంతగానైనా నాకో ఏక్సిడెంటయి తునాతునకలైపోతే బాగుండు నాకు నేను ఏమీకానివిధంగా ఎగిరిపోతే బాగుండు మేల్కోలేని నిదురలోకి ఒదిగిపోయి నా శరీరానికి ప్రణమిల్లితే బాగుండు ఆత్మతృప్తితో నా తనువు మట్టితో మమేకమైపోతే బాగుండు . ఆత్మాహుతిని ప్రేరేపించే ఈ వ్యవస్థ హననం కాకపోవడమే నేరం! ఏం చెయ్యనూ? నన్నేమీ కానీకుండా ఇలానే మ్యూజియంలోని బొమ్మలా ఈ వ్యవస్థకు వేళ్ళాడే రేపటి భవిష్యత్ పటానికి మల్లే రోజూ నాకు నేనే అగుపడి నన్నునేను చూసుకోవడమెందుకు? గాయాలతో తడిసిముద్దయిపోతున్న దగాపడినవారిలో ఐక్యంకాని యీ దేహమెందుకు? నన్ను నేను హింసించుకుంటూ ఈ బ్రతకమెందుకు? బాబ్బాబు! నన్ను బుజ్జగించే వ్యవస్థ ఒడిలే వదిలేకన్నా గాయమైన ఈ పిడికెడు ప్రాణాన్నీ కాలం కొయ్యమీదైనా వేళ్ళాడదీయవా! నీకూ కాలానికీ ఋణపడిఉంటాను నేను రాసే బానిసగాయాక్షరాల చరిత్రలో గాయంగానైనా మిగిలిపోతాను. గాయాల వాగ్గేయకారులకు గానంగానైనా మిగిలిపోతాను. . నాళేశ్వరం శంకరం. “దూదిమేడ” కవితా సంకలనం నుండి.
