
.
నాలో నే ననుకున్నా, “రేపు నాకేదైనా జరిగితే
నా పిల్లల గతి ఏమిటి? సాయం, ప్రోత్సాహం కోసం ఇపుడు
నా దిక్కు చూస్తున్న వీళ్ళ భవిష్యత్తు ఏం గాను?
ఒక మహాగ్రంథం లాంటి వీళ్ల జీవితాలలో
కేవలం తొలి అధ్యాయాలు మాత్రమే చదివేను,
ఇంకెంత సౌందర్యమూ, విషాదమూ భవిష్యత్తులో
మిగిలిఉన్నాయో చూడలేను కద!”
మళ్ళీ నన్ను నేనే సముదాయించుకున్నా:
“ఈ ప్రపంచము ఈనాటిదా!
ఎన్ని తరాలు గతించేయి;
సూర్యుణ్ణనుగమించే నీడల్లా
ఇంకెన్ని తరాలు గతించనున్నాయి;
బహుశా ఈ కథ ఇప్పటికి కొన్నివేల సార్లు చెప్పబడి ఉంటుందేమో!
ఈ ప్రపంచమెప్పుడూ కొత్తగా వచ్చేవాళ్ళకోసమే.
మనలాగే, ఆశల్నీ, విశ్వాసాల్నీ వాళ్ళంత వాళ్ళే వెతుక్కుంటారు.”
.

స్పందించండి