ప్రత్యుపకారం … ఏడిలేడ్ ఏన్ ప్రాక్టర్, ఇంగ్లీషు కవయిత్రి
.
తుఫాను భీకరంగా గర్జిస్తోంది.
తెలిమంచు కురవడం అప్పుడే మొదలయ్యింది.
అలసిన పాదాలతో ఒక చిన్ని దేవదూత
రెక్కలల్లార్చుకుంటూ వీధిలో నడుస్తోంది.
.
చంద్రుడు దాగున్నాడు.
ఏ తారకా కాంతివంతముగా లేదు.
కనుక ఆ రాత్రికి తను స్వర్గం చేరలేనట్లే.
ఎందుకంటే కిరణాలే దేవదూతలకు స్వర్గానికి నిచ్చెనలు.
.
ప్రతి కిటికీ దగ్గరా
తనకింత ఆశ్రయమిమ్మని అర్థించింది.
కానీ, ప్రయోజనం లేకపోయింది…
“చూడు చూడు, వర్షం ఎంత దబదబా కురుస్తోందో” అన్నాయవి.
.
తను వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తోంది,
లోపల నవ్వులూ కేరింతలూ ఎక్కువవడం మొదలుపెట్టేయి.
“నాకు కాంత విశ్రామించడానికి చోటూ, కాస్త విశ్రాంతీ ఇవ్వండి,
ప్రతిగా మీకు కోరుకున్న దిస్తా”నని బ్రతిమాలింది.
.
ఒక భావుకుడు
తన హృదయం ఆశల సెలయేటిపై తేలియాడుతుండగా,
పొయ్యిలో మండుతున్న కట్టెలు చూస్తూ కూర్చున్నాడు…
అతనామె ఏడుపునుకూడా తనకలలో కలగలుపేసుకున్నాడు.
.
కార్మికుడు సమయాభావంచేత కష్టపడుతూ ఉన్నాడు;
ఆత్మీయుల కోల్పోయిన ఒక దుఃఖిత,
తన విషాదం లో తానుంది.
వాళ్ళకి దుఃఖోపశమనం చేస్తానన్న వాగ్దానం వినిపించలేదు.
.
ఒక నిరుపేద కుటీరము ముందు నిలిచి,
దేవదూత మరొక్కసారి ఆశ్రయమర్థించే వేళకి,
తుఫాను
ఇంతకుముందుకంటే బాగా ముదిరింది.
.
ఒక బడలిన స్త్రీ,
రక్తవిహీన, వడలి సన్నగా ఉంది,
లేమి, అపరాధభావమూ ఆమెలో కొట్టొచ్చినట్టు కనిపిస్తున్నాయి.
ఆమె ఈ చిన్నారి దేవదూత పిలుపు విని లోనికి తీసుకెళ్ళింది .
.
నెమ్మదిగా తీసుకెళ్ళి,
ఆమె రెక్కలను తుడవడానికి శాయశక్తులా ప్రయత్నించింది.
దయతో తనగుండెల మీద ఆశ్రయం కల్పించి,
గుండె వెచ్చదనాన్నందించింది.
.
తూరుపు తెలవారుతూనే కాంతులు విరజిమ్మసాగింది.
తొలి వెలుతురు రేకతోనే
ఆ చిన్నారి దేవదూత స్వర్గానికి ఎగసిపోయింది…
పోతూ పోతూ ఆ ముదుసలిని ముద్దాడి…శవంగా మిగిల్చింది.
.
ఏడిలేడ్ ఏన్ ప్రాక్టర్
(Oct 30, 1825 – Feb 2, 1864)
ఇంగ్లీషు కవయిత్రి
.
The Requital
.
Loud roared the tempest, fast fell the sleet;
A little Child Angel passed down the street,
With trailing pinions and weary feet.
.
The moon was hidden; no stars were bright;
So she could not shelter in heaven that night,
For the Angel’s ladders are rays of light.
.
She beat her wings at each window pane,
And pleaded for shelter, but all in vain:—
‘Listen’ they said, ‘to the pelting rain!’
.
She sobbed, as the laughter and mirth grew higher,
‘Give me rest and shelter beside your fire,
And I will give you your heart’s desire.’
.
The dreamer sat watching his embers gleam,
While his heart was floating down hope’s bright stream;
…. So he wove her wailing into his dream.
.
The worker toiled on, for his time was brief;
The mourner was nursing her own pale grief:
They heard not the promise that brought relief.
.
But fiercer the tempest rose than before,
When the Angel paused at a humble door,
And asked for shelter and help once more.
.
A weary woman, pale, worn, and thin,
With the brand upon her of want and sin,
Heard the child Angel and took her in.
.
