రోజు: ఆగస్ట్ 23, 2011

(గమనిక: ఈ కవిత 1799లో ప్రచురింపబడి, ఆంగ్ల సాహిత్యాన్నేగాక విశ్వసాహిత్యాన్ని కూడా ఒక మలుపు తిప్పిన “లిరికల్ బాలెడ్స్” లోని ఒక ప్రముఖ కవిత. ప్రజల భాషలో ప్రజలదగ్గరికి కవిత్వీకరించకుండా కవిత్వాన్ని తీసుకురావాలనే వర్డ్స్ వర్త్, కాలరిడ్జ్ ల తీర్మానానికి కట్టుబడి వ్రాసినది.)

.

తరచు నేను ల్యూసీ గురించి వినడమే కాదు

ఆడవి బాట పట్టినప్పుడు

తూరుపు తెలవారే వేళకి

ఒకోసారి ఒంటరిగా నాకు తారసపడేది కూడా.
.

పాపం! స్నేహితులూ, సావసగాళ్ళూ తెలీదు ల్యూసీకి

శృంగధార నానుకుని పెచ్చెరువు వంపులో ఉండేది

మనిషి రూపంలో మనమధ్య మసిలిన

తొణికిన అమృతపు తునక ల్యూసీ.

.

గంతులేసే జింకపిల్ల మీకు కనపడొచ్చునేమో,

పచ్చిక బయళ్ళలో మీరు చెవులపిల్లిని పసిగట్టగలరేమో

చక్కదనాల చుక్కలాంటి ల్యూచీ ముఖం

ఇక మీకు కనిపించమన్నా కనిపించదు.

.

ఈ రాత్రి తుఫాను భీకరంగా ఉంటుందిట

నువ్వు పట్నం వెళ్ళాలే, అమ్మలూ

లాంతరు తీసుకునిపో, దారికనిపించటానికి

అమ్మకి వర్షంలో తోడుగా ఉందువుగాని, వెళ్ళిరా!

.

అలాగే వెళ్తాను, నాన్నా! నాకూ సరదాగా ఉంది.

కానీ ఏదీ ఇప్పుడే మధ్యాహ్నం అయింది.

చర్చి గంట ఇందాకే రెండు గంటలు కొట్టింది

అదిగో  చందమామ ఇంకా పాలిపోయే ఉన్నాడు

.

అనగానే వాళ్ళనాన్న ఇనపచువ్వ తీసుకుని

చలిమంటలో కాలుతున్న చితుకుల కట్టు విడదీసాడు

తనపని తను చేసుకుంటున్నాడు…

ల్యూసీ చేతిలోకి లాంతరు తీసుకుంది

.

ఆడవి దుప్పి అంత వేగంగా పరిగెత్తలేదు.

తుళ్ళుతూ, గెంతుతూ, నేలరాలుతున్న మంచుపొడిని

నలుపక్కలా విరజిమ్ముతూ నడుస్తుంటే

అది పొగమంచులా ఎగయడం ప్రారంభించింది.

.

తుఫాను అనుకున్న దానికంటే ముందే వచ్చేసింది.

ఆమె ఎక్కనూ దిగనూ,  కలతిరుగుతూనే ఉంది

మిట్టలూ గుట్టలూ ఎన్ని ఎక్కిందో తెలీదు, అయినా,

పాపం! పట్నం మాత్రం చేరలేకపోయింది

.

ఆ అభాగ్య తల్లిదండ్రులు రాత్రంతా

అరుస్తూ కేకలెడుతూ అన్ని దిక్కులూ గాలిస్తూనే ఉన్నారు

పిసరంత చప్పుడు గాని, చిన్న వెలుగు రేకగాని దొరికితే ఒట్టు,

దాన్ని ఆసరాచేసుకునైనా వెదుకుదామనుకుంటే!

.

తెల్లారే వేళకి వాళ్ళో కొండమీదకి చేరారు

క్రింద కనుచూపుమెర పెచ్చెరువు కనిపిస్తూ.

వాళ్ళింటికి ఫర్లాంగు దూరంలో

వాళ్లకో కర్ర వంతెన కనిపించింది.

.

కన్నీరు మున్నీరవుతూ ఇంటిబాట పట్టేరు

మనమిక స్వర్గం లోనే మళ్ళీ కలుసుకునేదని బావురుమంటూ

… అంతలోనే అమ్మకి ఆనవాళ్ళు కనిపించాయి

ల్యూసీ అడుగులజాడలు పేరుకున్న మంచులో

.

అంత ఎత్తైన కొండ కొన నుండి కిందదాకా

ఆ చిన్ని పాదాల గురుతులు వాళ్ళు అనుసరిస్తూ వెళ్ళేరు

వాలిన సీమచింత కంచె లోంచీ

పొడవాటి రాతిగోడ పక్కనించీ.

.

వాటిని దాటి వారొక ఆరుబయలు చేరారు

అడుగుజాడ లేమాత్రం చెక్కు చెదరలేదు

కనిపిస్తున్నై, స్పష్టంగా, ఒక్కటీ తప్పిపోకుండా

చివరికి ఎలగైతేనేం కర్రవంతెన చేరుకున్నారు

.

ఒక అడుగు వెనక ఒకటిగా

మంచుకురిసిన గట్టువెంబడి నడిచేరు

ఆడుగులో అడుగేసుకుంటూ, కర్ర వంతెన  మధ్యదాకా.

అంతే! దానితో సరి. తర్వాత మరి అడుగుల జాడ లేదు!

.

కానీ, ఈ రోజుకీ కొందరంటుంటారు

ల్యూసీ ఎక్కడో క్షేమంగా జీవించే ఉందనీ

ఒంటరిగా  ఎవరైనా అడివంట  నడుస్తుంటే

అందమైన ల్యూసీ ముఖమొకోసారి కనిపిస్తుందనీ

.

గతుకులనీ, రాచబాటనీ తేడా లేదామెకు

వెనక్కితిరిగి చూడదు. గెంతుకుకుంటూనే పోతుంది.

ఏకాంతంగా పాడుకునే ఆమెపాట

గాలి ఉసురుల్లో కలిసి వినిపిస్తుంది

.

William Wordsworth. 1799.
.

Lucy Gray

.

Oft I had heard of Lucy Gray

And, when I crossed the wild

I chanced to see at break of day

The solitary child.

.

No mate , no comrade Lucy knew;

She dwelt on a wide moor,

—The sweetest thing that ever grew

Beside a human door!

.

You yet may spy the fawn at play,

The hare upon the green;

But the sweet face of Lucy Gray

Will never more be seen.

.

‘To-night will be a stormy night—

You to the town must go:

And take a lantern, Child, to light

Your mother through the snow.’

.

‘that, father! will I gladly do;

‘Tis scarcely afternoon—

The minister-clock has just struck two,

And yonder is the moon!’

.

At this his Father raised his hook,

And snapped a faggot-band;

He plied his work; —and Lucy took

The lantern in her hand.

.

Not blither is the mountain roe;

With many a wanton stroke

Her feet disperse the powdery snow,

That rises up like a powdery smoke.

.

The storm came on before its time:

She wandered up and down:

And many a hill did Lucy climb;

But never reached the town.

.

The wretched parents all that night

went shouting far and wide;

But there was neither sound nor sight

To serve them for a guide.

.

At day break on a hill they stood

That overlooked the moor;

And thence they saw the bridge of wood,

A furlong from their door.

.

They wept — and, turning homeward, cried,

‘In heaven we shall meet!’

—When in the snow the mother spied

The print of Lucy’s feet.

.

Then downwards from the steep hill’s edge

They tracked the footmarks small;

And through the broken hawthorn hedge,

And by the long stone wall;

.

And then an open field they crossed:

The marks were still the same;

They tracked them on, nor ever lost;

And to the bridge they came.

.

They followed from the snowy bank

Those footmarks one by one,

Into the middle of the plank;

And further there were none.

.

—Yet some maintain that to this day

She is a living child;

That you may see sweet Lucy Gray

Upon the lonesome wild.

.

O’ver rough and smooth she trips along,

And never looks behind;

And sings a solitary song

That whistles in the wind.

.

William Wordsworth. 1799.